دستگاه رباتیک جدید می‌تواند راه را هموار کند تا اکسیژن مورد نیاز مسافران فضایی به سیاره سرخ در همان محل تولید شود. از این اکسیژن همچنین می‌توان برای ساخت سوخت موشک‌ها استفاده کرد، ماده‌ای که انتقال آن به فضا دشوار محسوب می‌شود.

دانشمندان پیشتر در مطالعات متعدد ثابت کرده بودند که مریخ حاوی مقادیر زیادی آب است که عمده آن به صورت یخ وجود دارد. حالا توسعه‌دهندگان ربات جدید در چین می‌گویند که می‌توان از این آب و یخ برای آزادسازی اکسیژن استفاده کرد.

در واقع انجام این کار بر روی زمین بسیار آسان است و تنها کافی است تا جریان الکتریکی را از آب عبور داد تا به مولکول اکسیژن رسید. این کار اما به دلیل شرایط جوی سخت در مریخ آسان نیست.

محققان در دانشگاه علم و فناوری هفئی چین در این پژوهش بررسی کردند که آیا یک ربات هوش مصنوعی می‌تواند از مواد یافت‌شده در مریخ برای تولید کاتالیزورهایی جهت تجزیه آب و آزادسازی اکسیژن استفاده کند یا خیر. کاتالیزور ماده‌ای است که اجازه می‌دهد واکنش‌های شیمیایی خاصی رخ دهند.

در این تحقیق بر روی پنج نوع شهاب‌سنگی آزمایش شد که یا از مریخ آمده بودند یا حاوی موادی مشابه سطح مریخ بودند. محققان گفتند که «ربات شیمیدان» ابتدا از ترکیب یک اسید با ماده شیمیایی برای جداسازی و بررسی مواد موجود در شهاب‌سنگ‌ها استفاده کرد و با این روش توانست چندین عنصر فلزی مختلف از جمله آهن، نیکل، منیزیم و آلومینیوم را شناسایی کند.

ربات سپس بر شناسایی مولکول‌های مختلفی متمرکز شد که بتوان آنها را از مواد تشکیل‌دهنده شهاب‌سنگ‌ها تولید کرد. تیم پژوهش گفت که این ربات در مرحله توانست بیش از ۳.۷ میلیون ترکیب مولکولی ممکن را پیدا کند.

مسئله بعدی این بود که از کدام کاتالیزور می‌توان برای تبدیل مولکول‌های آب به اکسیژن استفاده کرد؟ در نهایت سیستم هوش مصنوعی با بررسی گزینه‌های موجود یک ماده را انتخاب کرد. این کاتالیست توانست در دمای منفی ۳۷ درجه سانتیگراد، دمایی شبیه به شرایط کنونی مریخ، کار کند.

دانشمندان این پروژه می‌گویند ربات شیمیدان مبتنی بر هوش مصنوعی توانست کل فرآیند را بدون دخالت انسان و تنها در دو ماه تکمیل کند. این در حالی است که به گفته آنان با احتساب ۵ ساعت وقت برای هر آزمایش، انجام چنین عملیاتی توسط یک شیمیدان انسانی «۲ هزار سال به طول می‌انجامد.»

جون جیانگ، نویسنده اصلی این مطالعه، در این باره گفت: «زمانی که یک پسربچه بودم آرزو داشتم روزی به فضا سفر کنم. وقتی در نهایت دیدیم که کاتالیزورهای ساخته‌شده توسط ربات واقعاً می‌توانند با تقسیم مولکول‌های آب اکسیژن تولید کنند، احساس کردم رویای من در حال تحقق است. حتی شروع کردم به تصور اینکه من خودم در آینده روی مریخ زندگی خواهم کرد.»

طبق برآورد گروه مطالعاتی، این سیستم می‌تواند با استفاده از روش یاد شده در هر ساعت ۶۰ گرم اکسیژن تولید کند. محققان می‌گویند این سطح از تولید اکسیژن می‌تواند فضانوردان آینده در ماه و مریخ را از انتقال اکسیژن از زمین بی‌نیاز کند، به ویژه اینکه طبق ادعای تیم سازنده «این ربات می‌تواند سال‌ها به طور مداوم کار کند.»

پژوهشگران ابراز امیدواری کرده‌اند که سیستم رباتیک جدید بتواند برای تولید دیگر کاتالیزورهای مفید در مریخ نیز استفاده شود. این کاتالیزورها می‌توانند شامل فرآیندهایی جهت ساخت کود و مکمل برای رشد گیاهان باشند و تولید غذا برای فضانوردان را تسهیل کنند.

محققان می‌گویند در مرحله بعدی قصد دارند آزمایش کنند که آیا سیستم هوش مصنوعی آنها تحت یک سری شرایط دیگر (به جز دمای مشابه در سطح مریخ) عملکرد خوبی دارد یا نه. (به نقل از خبر آنلاین)

 در طول دهه‌های اخیر دلفین‌های پوزه بطری (Tursiops aduncus) در منطقه Bunbury در فاصله ۱۶۰ کیلومتری جنوب پرث استرالیا، در تلاش برای دزدیدن طعمه‌های صیادان خرچنگ گرفتار می‌شوند. زمانی که یک تله شکار خرچنگ در خلیج کومبانا رها می‌شود، دلفین‌های محلی برای صید ماهی‌های مرده که به عنوان طعمه استفاده می‌شوند، قبل از آنکه موجودات دیگر به سراغشان بروند، خودشان را به نزدیکی تله شکار خرچنگ می‌رسانند.

رادنی پترسون، حافظ حیات وحش، با اطلاع از این ماجرا، نگران امنیت و سلامت دلفین‌ها شد و خودش را به مرکز کشف دلفین‌ها در بانبری (یک موسسه غیرانتفاعی که پروژه‌های آموزشی، تحقیقاتی و اکوتوریسم را برعهده دارد) مراجعه کرد و از آنها درباره امکان فیلمبرداری از دلفین‌ها در حال سرقت از این تله‌ها سوال نمود.

در طول دو سال، گروهی از فیلمسازان و حافظان محیط زیست و محققان با همفکری یکدیگر در صدد کشف رازهای دزدان طعمه خرچنگ‌ها در خلیج کومبانا برآمدند.

نصب دوربین و ثبت فیلم‌های بی‌نظیر

در زیر امواج فیروزه‌ای و در بستر شنی دریا، تصاویر و فیلم‌هایی از دلفین‌های محلی که با بهره‌گیری از پوزه‌های بلند، آرواره‌ها و دندان‌هایشان در صدد بیرون کشیدن طعمه از تله‌های شکار خرچنگ بودند ثبت شد. حتی زمانی که طعمه‌ها در زیر تله‌ها وصل می‌شد و یا در داخل تله‌ها قرار می‌گرفت، دلفین‌ها سریعا راهکارهای چرخاندن تله‌ها و باز کردن قفل در آنها را کشف می‌کردند.

در توضیحی که مرکز کشف دلفین‌ها در رسانه‌های اجتماعی همراه با ویدئوهایی منتشر کرد می‌خوانیم:« ما از آنچه دیدیم شگفت زده شدیم.»

دکتر شابان که در دانشگاه مرداک به مطالعه اکولوژی و رفتار حیوانات می‌پردازد و دکتر سیمون آلن که متخصص رفتار دلفین‌هاست از مشاهده این فیلم‌ها حیرت‌زده شده و اعلام کردند که هرگز چنین رفتارهایی با این جزئیات را ندیده بودند.

این در حالی است که دلفین‌ها در سراسر جهان به سرقت ماهی و طعمه‌های ماهیگیرها شهرت دارند. به عنوان مثال در فلوریدا، دلفین‌های پوزه بطری با واژگون کردن تله‌ها، طعمه‌های صیادان خرچنگ را می‌دزدند ولی به گفته کارشناسان تعامل بین دلفین‌ها و صیادان خرچنگ در خلیج کومبانای استرالیا پیچیده است.

تفریح و نه تلاش برای تامین غذا

اکسل گراسمن، فیلمساز داوطلبی که در این پروژه مشارکت می‌کند در این رابطه به این نکته اشاره کرده که از آنجا که فقط برخی از دلفین‌ها چنین رفتارهایی را از خود نشان می‌دهند، به نظر می‌رسد که دزدیدن طعمه خرچنگ‌ها بیشتر برای تفریح و راحتی است تا برای رفع گرسنگی. از سوی دیگر به نظر می‌رسد که دو دلفین خاص که یک مادر و فرزند هستند، گروه دلفین‌های سارق طعمه‌ها را رهبری می‌کنند.

پترسون در شرح ویدیویی که توسط مرکز کشف دلفین منتشر شده با خنده می‌گوید:« اگر دو تا دلفین داستان یعنی کالیپسو و رگی نبودند، شکار خرچنگ بسیار راحت‌تر می‌شد.»

پترسون و دیگران به این نکته اشاره کرده‌اند که این دلفین‌ها بیش از حد باهوش هستند و اگر رفتارهای آنها به همین ترتیب رشد و پیشرفت کند، ممکن است دیر یا زود جنبه‌های حضورشان برای جامعه محلی، منفی و نگران کننده شود.

طعمه‌های شکار خرچنگ که دلفین‌ها به سراغشان می‌روند، آنقدرها مغذی نیستند و خطر گرفتار شدن و مصدوم شدن دلفین‌ها در تله‌ها به مراتب بیشتر از لذت سرقت است. به ویژه آنکه ماهیگیرها و صیادان خرچنگ، تدریجا به سراغ روش‌های پیچیده‌تری هم می‌روند.

خوشبختانه محققانی که در استرالیای غربی مشغول به فعالیت هستند، روشی را کشف کرده‌اند که به نظر می‌رسد که دست کم در شرایط فعلی برای دلفین‌ها ایمن‌تر باشد. طبق توضیح مرکز اکتشاف دلفین، طعمه‌ها در داخل یک توری قوی قرار می‌گیرند که این توری‌ها با یک قلاب فلزی در داخل تله نصب می‌شوند.

دلفین‌ها تله‌ها را با پژواک و قوه بینایی‌شان اسکن می‌کنند و متوجه می‌شوند که قادر به باز کردن آنها نیستند و در نتیجه از آنها دور می‌شوند. نتیجه ماجرا ، دلفین‌های سالم‌تر و صیادان شادتر خواهد بود و این اثباتی بر یک همزیستی موثر است. (به نقل از خبر آنلاین)

اگرچه ما آگاهانه صداها را نمی‌شنویم، اما می‌توان آنها را توسط یک میکروفون بسیار حساس که در کانال گوش قرار داده می‌شود، دریافت کرد.

پروفسور جنیفر گرو، دانشمند ارشد این مطالعه معتقد است که این حرکات ممکن است زمانی رخ دهند که حرکات چشم، مغز را تحریک می‌کند تا عضلات گوش میانی یا سلول‌های موی گوش را منقبض کند. اولی به کاهش صداهای بلند کمک می‌کند، در حالی که دومی صداهای آرام را تقویت می‌کند.

این تنظیم و ترتیب می‌تواند به ما کمک کند تا با تنظیم خودکار حساسیت شنوایی خود بر اساس آنچه به آن نگاه می‌کنیم، محیط اطراف خود را درک کنیم. در آزمایش اخیر، تیم گرو و پروفسور کریستوفر شرا از دانشگاه کالیفرنیای جنوبی ۱۶ بزرگسال (همگی با قدرت بینایی و شنوایی خوب) را برای انجام یک آزمایش ساده به کار گرفتند.

داوطلبان با ردیابی بصری، حرکات یک نقطه سبز روی صفحه رایانه را بدون حرکت سر خود شروع کردند. همانطور که آنها این کار را انجام می‌دادند، یک دوربین ردیابی چشم جهت نگاه آنها را ثبت می‌کرد، در حالی که میکروفون‌های موجود در کانال گوش آنها صداهای گوش آنها را ضبط می‌کرد.

هنگامی که ویدیوهای چشم و صدای ضبط شده گوش متعاقباً پیگیری شدند، مشخص شد که حرکات چشم در جهات خاص انواع خاصی از صداهای گوش را ایجاد می‌کنند. بنابراین دانشمندان فقط با شناسایی نوع صدای گوش هر شرکت‌کننده توانستند تشخیص دهند که نگاه وی به کجا متمرکز شده است.

همچنین می‌توان معکوسِ این کار را انجام داد. محققان توانستند با ردیابی جهت نگاه داوطلبان تشخیص دهند که گوش‌های وی چه نوع صداهایی تولید می‌کند.

امید است که یافته‌های این تیم به درک بهتر ادراک انسان کمک کند و احتمالاً منجر به آزمایش‌های شنوایی دقیق‌تر و آموزنده‌تر شود. (به نقل از خبرآنلاین)

اخترشناسان به قلب فعال یک کهکشان دور نگاه کردند تا عادات تغذیه یک سیاهچاله بزرگ را مشاهده کنند. به طور خلاصه، آن‌ها دریافتند که این سیاهچاله، حجم‌ بزرگی از مواد را بازیافت می‌کند. این کشف می‌تواند به ما در درک بهتر دینامیک و چگونگی رشد سیاهچاله‌های کلان‌جرم کمک کند.

سیاهچاله‌های کلان‌جرم در قلب بیشتر کهکشان‌ها، اگر نگوییم همه، با جرم میلیون‌ها یا حتی میلیاردها برابر خورشید وجود دارند. در برخی موارد، این سیاه‌چاله‌ها توسط ماده‌ای که از آن تغذیه می‌کنند، احاطه شده‌اند. این مواد به شکل دیسک‌های صفحه‌مانندی به نام دیسک‌های برافزایشی هستند و دانشمندان فکر می‌کنند این دیسک‌ها موجب رشد سیاهچاله‌ها هستند. نیروی گرانشی سیاهچاله مرکزی، مواد دیسک برافزایشی را با سرعتی باورنکردنی به اطراف می‌پراکند و نیروهای جزر و مدی عظیمی را در دل گاز و غبار ایجاد می‌کند. این پراکنده شدن مواد آن‌قدر درخشان است که می‌تواند روشن‌تر از نور ترکیبی خوشه‌های ستاره‌ای کهکشان باشد. این نواحی درخشان مرکزی کهکشانی، هسته فعال کهکشانی یا AGN نامیده می‌شوند.

یک تیم بین‌المللی از دانشمندان، AGN کهکشان سیرسینوس را که در فاصله ۱۳ میلیون سال نوری از زمین قرار دارد، با تلسکوپ آرایه میلی‌متری/زیر میلی‌متری آتاکاما (ALMA) مشاهده کردند. این رقص پیچیده گاز در اطراف سیاهچاله پرجرم، AGN این کهکشان را آشکار کرد و تیم موفق شد مکانیسم تغذیه واقعی سیاهچاله را ببیند.

به نظر می‌رسد که بی‌ثباتی گرانشی، دیسک مواد را به سمت سیاهچاله سوق می‌دهد. آن‌ها همچنین دریافتند که سیاهچاله مورد بحث، تنها حدود ۳ درصد از ماده‌ای را که به سمت آن جریان دارد مصرف می‌کند. به نظر می‌رسد که بقیه توسط انرژی خود AGN رانده می‌شوند، اما این جریان‌های خروجی مواد در نهایت به سیاهچاله‌ عظیم برمی‌گردند؛ درست مانند یک فرآیند بازیافت که بی شباهت به ماکنیسم یک چشمه آب روی زمین نیست.

تاکوما ایزومی، رهبر تحقیقات و استادیار رصدخانه ملی نجوم ژاپن در بیانیه‌ای گفت: تشخیص جریان‌های برافزایشی و خروجی‌ها در منطقه‌ای که فقط با فاصله چند سال نوری در اطراف سیاهچاله‌ پرجرمِ در حال رشد فعال است، و حتی رمزگشایی خود مکانیسم برافزایش، در واقع دستاوردهای بی‌نظیری در تاریخ تحقیقات سیاه‌چاله‌های کلان جرم است.

مکانیسم‌های برافزایش گاز قبلا در مقیاس کل کهکشان‌ها (با وسعت حدود ۱۰۰۰۰۰ سال نوری) مورد مطالعه قرار گرفته‌اند، با این حال، دینامیک برافزایش گاز در یک AGN در مقیاس تنها چند ده سال نوری قبلا حل نشده باقی مانده بود.

این تیم همچنین شاهد برخی از ناپایداری‌های گرانشی بود که به عنوان مکانیسم تغذیه برای سیاهچاله‌های عظیم عمل می‌کند. به گفته محققان، این امر به این دلیل به وجود آمد که برافزایش نیروی گرانشی دیسک آن قدر زیاد بود که حرکت خود دیسک نمی‌توانست آن را متعادل کند.

همچنین دریافتند مقدار گازی که به سمت سیاهچاله جریان می‌یابد حدود ۳۰ برابر بیشتر از مقدار مورد نیاز برای حفظ فعالیت AGN است. این بدان معناست که بیشتر موادی که به سمت سیاهچاله می‌روند، در واقع نقشی در رشد آن ندارند.

ایزومی گفت: برای درک بهتر شیوه رشد سیاهچاله‌های کلان‌جرم در تاریخ کیهان، ما نیاز به بررسی انواع مختلف سیاهچاله‌های کلان‌جرم در فاصله‌های دورتر داریم. این امر مستلزم امکان مشاهده با وضوح و حساسیت بالا است و ما انتظارات زیادی از آرایه تلسکوپ آلما (ALMA) و تداخل‌سنج‌های رادیویی بزرگ نسل آینده داریم. (به نقل از خبرپو)